Wiąz szypułkowy
Nazwa łacińska: Ulmus laevis
Systematyka:
Domena – eukarionty
Królestwo – rośliny
Klad – rośliny naczyniowe, rośliny nasienne
Klasa – okrytonasienne
Klad – klad różowych
Rząd – różowce
Rodzina – wiązowate
Rodzaj – wiąz
Gatunek – wiąz szypułkowy
Występowanie: Wiąz szypułkowy występuje w Europie środkowej, wschodniej i południowo-zachodniej. Nie występuje w ogóle w Anglii. Zasięg występowania tego gatunku nie wykracza poza granice Morza Bałtyckiego i Morza Północnego. Jest dość rzadko spotykany w naturze w Europie Zachodniej, natomiast w Europie południowo-wschodniej jest o wiele bardziej pospolity od wiązu polnego. W Polsce jest dość pospolity.
Opis ogólny: Wiąz szypułkowy to drzewo o szerokiej, kopulastej koronie. Dorasta do 35-40m. Pień ma średnicę około 1,5m. Ten gatunek wiązu występuje w lasach łęgowych, preferuje gleby żyzne. Dobrze znosi długotrwałe zalewy. Jest także odporny na mrozy i zacienienie.
Zastosowanie: Wiąz szypułkowy to roślina ozdobna, doskonale prezentuje się w parkach. Jest odporny na chorobę wiązów.
Cechy morficzne: Młode drzewa charakteryzują się łuszczącą się płatami korowiną. Stare natomiast mają deskowate rozszerzone nasady głównych korzeni. Pędy wiązu szypułkowego są szczeciniasto owłosione. Roślina wytwarza eliptyczne lub jajowate liście, o długości 6-14cm. Po stronie wierzchniej są gładkie, a po stronie spodniej omszone. Od marca do kwietnia pojawiają się kwiaty wiązu szypułkowego. Następnie w maju i czerwcu dojrzewają jego owoce – spłaszczone orzeszki, które kiełkują po opadnięciu z drzewa. System korzeniowy wiązu szypułkowego jest głęboki, obok korzenia głównego są też korzenie boczne, dzięki czemu roślina jest odporna na działanie silnych wiatrów.
Drewno: Drewno wiązu szypułkowego jest twarde, ciężkie i odporne na działanie wody. Ma jasnożółtawą i brunatną twardziel. Jest mniej cenne niż drewno wiązu polnego lub wiązu górskiego. Wykorzystywane jest w meblarstwie i budownictwie wodnym.