Wiąz polny (pospolity)
Nazwa łacińska: Ulmus minor
Systematyka:
Domena – eukarionty
Królestwo – rośliny
Klad – rośliny naczyniowe, rośliny nasienne
Klasa – okrytonasienne
Klad – klad różowych
Rząd – różowce
Rodzina – wiązowate
Rodzaj – wiąz
Gatunek – wiąz pospolity
Występowanie: Wiąz polny występuje naturalnie na obszarze Europy, Azji Zachodniej i Kaukazu, a także w Afryce Północnej i na Wyspach Kanaryjskich.
Opis ogólny: Jest to gatunek zrzucający na zimę liście, osiągający wysokość około 30m. Rośnie w lasach, na brzegach rzek. Wiąz polny jest drzewem typowo nizinnym, zasięg wysokości jego występowania to 500m n.p.m. Niestety, wiąz polny prawie już naturalnie nie występuje, gdyż jako gatunek najbardziej podatny na holenderską chorobę wiązu obumiera i nie można go wyleczyć chemicznie. Często krzyżuje się samorzutnie z wiązem górskich tworząc mieszańca – wiąz holenderski.
Zastosowanie: Wiąz polny to drzewo ozdobne – parkowe i alejowe. Doskonale nadaje się na bonsai. Dostarcza drewna.
Cechy morficzne: Wiąz polny charakteryzuje się brunatnoszarą, głęboko bruzdowaną korą. Jego pędy są cienkie, gładkie i lekko błyszczące. Liście mają długość 6-10cm, są przeważnie jajowate lub podłużne, ale w zasadzie mogą przybierać rozmaite kształty. Górna powierzchnia liści jest błyszcząca, ma kolor ciemnozielony. Od spodu są natomiast jaśniejsze i mają pęczki aksamitnych włosków w kątach nerwów. Kwiaty zebrane są w pęczki, wiatropylne, pojawiają się w marcu i kwietniu. Owoce to orzeszki.
Drewno: Drewno wiązu polnego jest cenniejsze niż drewno wiązu górskiego lub szypułkowego. Ma żółtawoszary biel, trwałą brunatną twardziel, jest wytrzymałem odporne na zgniatanie, uderzenia i gnicie. Dawniej wykorzystywane było do produkcji części karabinów i podwodnych elementów konstrukcji.