Wiąz górski
Nazwa łacińska: Ulmus glabra
Systematyka:
Domena – eukarionty
Królestwo – rośliny
Klad – rośliny naczyniowe, rośliny nasienne
Klasa – okrytonasienne
Klad – klad różowych
Rząd – różowce
Rodzina – wiązowate
Rodzaj – wiąz
Gatunek – wiąz górski
Występowanie: Wiąz górski występuje w Polsce jako gatunek pospolity. Poza tym występuje także w Azji Mniejszej i na Zakaukaziu, na Krymie i Bałkanach.
Opis ogólny: Wiąz górski to imponujące drzewo. Posiada wysoką koronę, a jego wysokość może dojść nawet do 40m. Zrzuca liście w okresie zimowym. Występuje na wyżynach i terenach górskich, maksymalnie do wysokości 1200m n.p.m. Dobrze rośnie na cienistych stokach, w wąwozach. Na nizinach występuje dość rzadko. Należy do roślin długowiecznych, może żyć nawet 400 lat. Niestety, gatunek ten jest coraz rzadszy. Jest zagrożony infekcją grzybową, którą przenosi owad ogłodek wiązowiec, wywołujący tzw. holenderską chorobę wiązu. W wyniku tej choroby drzewo obumiera. Niestety, nie można jej zwalczyć chemicznie.
Zastosowanie: Wiąz górski jest drzewem ozdobnym. Sadzony jest często w parkach i ogrodach, a oprócz formy typowej w uprawie znajdują zastosowanie także odmiany ozdobne.
Cechy morficzne: Pień wiązu górskiego jest gruby i masywny, często odchodzą od niego poskręcane konary. Kora jest gładka i równa, ma barwę matowoszarą lub ciemnoszarą. Liście mają długość 10-16cm, są asymetryczne, ząbkowane. Kwiaty wiązu górskiego są niepozorne. Jednak wiąz kwitnie długo przed pojawieniem się liści i w związku z tym już w połowie marca jest jednym z nielicznych ulistnionych drzew. Jego owoce to orzeszki o szerokości 2cm, dojrzewają na początku czerwca. Dojrzałe nasiona wiązu tylko przez kilka dni są zdolne do kiełkowania.
Drewno: Drewno wiązu górskiego jest ciężkie, twarde, odporne na gnicie. Ma jasnobrunatny kolor. Poza tym jest odporne na gnicie, ma wyraźne, pofalowane słoje. Jest powszechnie używane w meblarstwie.