Olsza szara
Nazwa łacińska: Alnus incana
Systematyka:
Domena – eukarionty
Królestwo – rośliny
Gromada – okrytonasienne
Klad – rośliny naczyniowe, rośliny nasienne
Rząd – bukowce
Rodzina – brzozowate
Rodzaj – olsza
Gatunek – olsza szara
Występowanie: Naturalnie występuje na całym obszarze Europy, na Kaukazie i zachodniej Syberii. W Polsce jest to roślina pospolita. Porasta doliny rzek, tereny nizinne oraz pogórze aż po regiel dolny. W Polsce rozprzestrzenili ją leśnicy, którzy obsadzali olszą szarą siedliska łęgowe.
Opis ogólny: Zależnie od biotopu, olsza szara przybiera formę niewielkiego drzewa lub wielopniowego krzewu. Może osiągnąć 20m wysokości. Olsza szara jest tolerancyjna glebowo.
Zastosowanie: Czasem olsza szara występuje jako roślina ozdobna w ogrodach i parkach. Ponadto, jako roślina pionierska, wykorzystywana jest do rekultywacji hałd, nieużytków poprzemysłowych czy też wysypisk. Umacnia się nią skarpy, strome brzegi rzek i strumieni.
Cechy morficzne: Olsza szara ma gładką, szaro popielatą korę. Młode pędy są szaro owłosione. Pąki olszy szarej są zawsze suche. Liście opadają na zimę, mają około 10cm długości. Są ciemnozielone na wierzchu, a szarozielone lub niebieskawe pod spodem. Młode liście są owłosione. W okresie jesiennym liście olszy szarej nie żółkną, jedynie trochę jaśnieją. Kwitnie od marca do kwietnia, przed rozwojem liści. Tworzy kwiaty męskie i żeńskie. Owocem olszy szarej jest oskrzydlony orzeszek, który dojrzewa we wrześniu.
Drewno: Drewno olszy szarej jest lekkie, miękkie i łupliwe, nie zróżnicowane na biel i twardziel. Ma właściwości podobne do drewna olszy czarnej, tak samo ciemnieje po zetknięciu z powietrzem, ale jest bardziej czerwone, ma gorszą jakość i jest bardziej nietrwałe.